Samotność?

Niedobrze jest człowiekowi, gdy jest sam


Po stworzeniu Adama Bóg powiedział: "Niedobrze jest człowiekowi, gdy jest sam. Uczyńmy pomoc stosowną dla niego". Adam miał możliwość rozmawiania z samym Bogiem, ale Stwórca wiedział, że istota ludzka do właściwego rozwoju potrzebuje drugiej ludzkiej istoty. Dlatego stworzył Ewę i pouczył ich, by "rozradzali i rozmnażali się i napełniali ziemię".

Pojawienie się egoizmu i napięć między nimi spowodowało wkroczenie na świat osamotnienia. W Biblii rzadko mówi się o osamotnieniu, ale możemy zauważyć, że miało ono miejsce w życiu takich mężów wiary jak Jakub, Job, Nehemiasz, Eliasz i Jeremiasz. Dawid skarżył się, że jest samotny i uciśniony. Jezus, który zna nasze wszystkie słabości, także doświadczył samotności w Getsemane. Jan zakończył swe życie na wyspie Patmos, a apostoł Paweł ostatnie dni życia spędził w więzieniu. Pisząc do Tymoteusza, starzejący się Paweł stwierdza, że opuścili go przyjaciele i prosi swojego młodego przyjaciela, by dołożył wszelkich starań, by go odwiedzić.

Cała Biblia mówi o potrzebie społeczności z Bogiem, ze wszystkimi ludźmi, szczególnie chrześcijanami, o potrzebie miłości, pomocy, zachęty, przebaczenia i wzajemnej o siebie troski. Żywa społeczność z Bogiem i innymi stanowi podstawę rozwiązania problemu samotności. 

Ale w jaki sposób człowiek powinien budować społeczność z Bogiem i innymi ludźmi?

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz